خطاب به مخاطبان عزیزم

اول از همه از تک تکتون ممنونم که نوشته های منِ کوچیک و ناقابل رو دنبال می کنین... چه موافقم باشین و چه مخالفم، در هر صورت برام ارزشمندین. همین که بدونم دو نفر مخاطبم هستن برای من یک دنیا ارزش داره. 

راستش مدتیه که خیلی دارم به این فکر می کنم که با سبک نوشتار بی پرده و بدون سانسورم و پراداختن به موضوعات حساسیت زا ممکنه دچار دردسر بشم  و وقتی با خودم حساب می کنم که می تونم با عواقبش مواجه بشم یا نه می بینم که فعلاً نمی تونم... گاهی حس می کنم باید جانب احتیاط رو رعایت کنم و متاسفانه محافظه کاری رو در پیش بگیرم.

حتی به فکرم رسید که وبلاگ رو ببندم... اما نمی بندم. احتمالاً چندتا از مطالبم رو حذف می کنم، برخلاف میلم و به ناچار سبک نوشتارم رو تغییر می دم، بازم برخلاف میلم.

من هیچوقت و به هیچ عنوان به دنبال "ترویج" عقیده یا سبک زندگی خاصی نبودم و نیستم... اینا عقاید و افکار و سبک زندگی خودمه و به هیچ وجه اونارو به کسی تحمیل نمی کنم. اما خب، ما توی دیاری زندگی می کنم که سوء تفاهم و برداشت اشتباه زیاد پیش میاد.

روزی که اینجا شروع به نوشتن کردم، احساس راحتی می کردم و خوشحال بودم از این که جایی غیر از دفتر خاطراتم می تونم بنویسم... اما مدتیه این احساس راحتی و امنیت از بین رفته. 

من می مونم، اما همچنان حرفها و دردهای واقعیم توی دفتر خاطراتم خواهد بود، نه اینجا... ملالی نیست.

و در نهایت به قول سیف فرغانی:

 ای مفتخر به طالع مسعود خویشتن/ تأثیر اختران شما نیز بگذرد