کاشکی رو کاشتن درنیومد

آدمی نیستم که حسرت گذشته رو بخورم و بگم ای کاش این کارو می کردم یا نمی کردم. اصولا از کلمه ی کاشکی متنفرم، چون معتقدم توی اون زمان تصمیم درست رو گرفتم و اون مقطع زمانی اقتضاش اون تصمیمات و رفتارها بود. اما گاهی که با خودم خلوت می کنم درباره ی گذشته م می بینم هیچکدوم از اون پسرایی که من باهاشون می رفتم بیرون و وقت می گذروندم به لعنت خدا هم نمی ارزیدن. حالا این رو می ذاریم به حساب شور جوانی و کنجکاوی و هر کوفت و زهرمار دیگه ای. اما در نهایت اون جور دوستی ها برای فاطی تنبون نشد و عاقبتش یه تنهایی مضاعف شد. چیزی که الان برای من به یادگار مونده یک مشت خاطره س که وقتی بهشون نگاه می کنم پیش خودم می گم “خب که چی؟؟؟”. در عین حال هم اعتقاد دارم که اون روابط ضروری بودن و برای رشد من لازم.