دو به شک

بدترین حالت ممکن حالت ابهام و سواله...حالت بلاتکلیفی...

هر دو درون گرا هستیم و این مشکلو دو چندان کرده. نمی دونم که آیا این کار عاقلانه ایه که من ازش خبر بگیرم یا نه ؟ چون شناختم کامل نیست می ترسم احساسمو صرف یه آدمی بکنم که قد گاوم حالیش نیست.

بلاتکلیفی خیلی سخته... و از اون سخت تر این که سر و کارت با آدمی باشه که همش باید با حدس و گمان باهاش پیش بری (که البته خودمم همینجورم).

هنوز چون باهم قرار دوتایی نذاشتیم که بریم بیرون نمی تونم قضاوت منفی بکنم راجبش و صد در صد بدبین باشم و در عین حالم نمی تونم به طرز احمقانه ای خوشبین باشم.

زمان خودش نشان دهنده ی خیلی چیزاس. با یه کم صبر همه چیز معلوم می شه.

اما مزخرف ترین حالت و گه ترین حالت بلاتکلیفیه.

پ.ن: مشکوکم