از پابلیک به پرایوت

توی این ۴-۵ سالی که از اینستاگرام استفاده می کنم می شه گفت که همیشه پیجم باز و پابلیک بوده. هیچ ابایی از این نداشتم که دیگران عکس هام و نقاشی هام رو ببینن و طبیعتا هرکسی هم منو فالو می کرد بدون این که بدونم که طرف کی هست و از کجا اومده. می تونم بگم جز چندتا پیشنهاد دوستی و الکی دایرکت دادن چند نفر کسی برای من مزاحمت خاصی هرگز ایجاد نکرد و به طور کلی از پابلیک بودن پیجم ضربه ای ندیدم. دلیل این که دلم می خواست پیجم رو عموم مردم ببینن این بود که از چیزی که هستم هیچ هراسی ندارم و از این که علاوه بر دوستان و آشنایان، غریبه ها هم مخاطب افکار و لحظاتم باشن استقبال می کردم. اما یک هفته پیش بود که تصمیم گرفتم به این رویه پایان بدم و طی یک حرکت انقلابی تمام فالوورهایی که غریبه بودن و هیچ شناختی ازشون نداشتم و بعضا هم آدمای دوزاری ای بودن رو بلاک آنبلاک کردم. فالوورام از ۹۰۰ خورده ای رسید به ۵۰۰ و خورده ای. با این کارم احساس سبک بالی می کنم و احساس می کنم یک مشت آدم بیهوده که هیچ نقشی در زندگیم ندارن و بود و نبودشون در زندگی من تاثیری نداره رو از فضای انرژیکم بیرون کردم. 

یه آن به این نتیجه رسیدم که لزومی نداره همه عکسا و لحظات من رو شاهد باشن، یه آن به این نتیجه رسیدم که پرایوت کردن پیجم یه جورایی برای بهداشت روانیم خوبه و از این که این کارو کردم راضیم. توی این مقطع زمانی دلم می خواد چارچوب داشته باشم، دلم نمی خواد هرکسی بهم دسترسی داشته باشه. دلم می خواد فعلا مرزها رو ببندم و این دایره ی روابط رو کوچیک تر کنم. اینجوری راحترم.