علی خان

یه رفیق داریم که پسر خیلی خوب، مثبت، اهل مطالعه و دلسوزیه. نسبت به همه ی دوستاش و حتی کل جامعه دلسوز و دغدغه منده و اصولاً دوست داره که به همه کمک کنه. اما مشکلش اینه که زیادی می خواد به همه کمک کنه و زیادی می خواد یه کاری انجام بده... چون هر دفعه می بینیمش داره راجب چندتا طرح پژوهشی و چکیده ی مقاله ای که می خواد شروع کنه حرف می زنه و هم زمان شش هفتا پروژه رو می خواد باهم پیش ببره (جلل خالق!). توی پروژه هاش هم معمولاً سراغ چندتا استاد می ره و همیشه عادتشه که هرکاریو که می خواد بکنه توی بوق و کرنا بکنه. هدفش اینه که کارش توی یه سازمان یا وزارت خونه ازش استفاده بشه. حالا بماند که طرحاش هیچوقت به اونجاها نرسید...و حتی خود اساتید هم بعضاً کاراش رو جدی نمی گرفتن.  

مشکل کجاس که این همه طرح به جایی نمی رسه؟ مشکل توقع زیاده، مشکل بلند پروازی بیجاس، مشکل ادعای زیاده، مشکل اینه که طرحا و ایده هاشو زیادی دست بالا می گیره.اگر کسی هدفی داره بهتره که از جاهای خیلی کوچیک شروع کنه و بعد آروم آروم گام هاش رو بلند کنه. بعدم این که آدم کاریو اگر انجام می ده مدام هی راجبش حرف بزنه و دبدبه کبکبه داشته باشه... هر کاری می کنی بکن ولی انقد پیرامونش جلب توجه نکن... زیبنده نیست واقعاً. 

من به عنوان دوست چند بار بهم پیشنهاد داد که باهاش همکاری کنم، اما واقعاً طرحاش دستِ چندمه و روش و نگرشش رو هیچ نمی پسندیدم. ابتکاری هم نداره اصلاً، فقط کتاب خونده رفته جلو، همین.