آتنا اصلانی

مدت ها بود می خواستم درباره ش بنویسم اما دستم نمی رفت که بنویسم...هیچی نمی تونستم بگم.

آتنا اولین کودک بی گناه قربانی نیست، مسلماً  آخرینش هم نخواهد بود (متاسفانه). این مورد هم مثل همه ی موارد دیگه مدتی سوژه داغ رسانه ها می شه و توی دهن مردم می چرخه و بعد فراموش می شه و می ره... تا این که یه فاجعه ی دیگه اتفاق میفته و ما باز یادمون میفته که شرایط از چیزی که فکرشو می کنیم اسف بارتره.

به نظر می رسه که مجازات اعدام راهکار کارآمدی نیست، چون شرایط اجتماعی و محیطی ای که باعث به وجود اومدن این جور جرائم می شه باید خوب بررسی بشه و راهکارهایی ارائه بشه برای جلوگیری از وقوعش، نه این که فقط و فقط خودِ فرد قاتل رو مقصر بدونیم. اعدام پاک کردن صورت مسئله س و خشونتیه که بازتولید خشونت می کنه و چه بسا مجازاتیه که بازدارنده نیست...بله... مجازات مرگ هم باز دارنده نیست، این خودش نشون دهنده ی اینه که برای جلوگیری از چنین اتفاقای وحشتناکی باید تدابیر دیگه ای رو اندیشید و به ابعاد دیگه ای از این ماجرا هم فکر کرد...نه این که چشمامونو روی خیلی از مسائل و عوامل دیگه ای که باعث به وجود اومدن این قبیل اتفاقات می شه ببندیم.

اما خودِ شخص من که چنین طرز تفکری دارم، وقتی در مقابل اتقاقاتی مثل اتقاق آتنا قرار می گیرم دو دل می شم... دلم می خواد اون قاتل جانی به بدترین شکل ممکن مجازات بشه و به درک واصل شه. سختیش توی تصور نمی گنجه که جگر گوشه ی آدم همچین بلایی سرش بیاد... بچه ای که این همه عشق نثارش کردی و براش زحمت کشیدی، آخر سر یه کثافتِ پست فطرت بیاد و تمام اون عشقو نابود کنه...درد داره درد... هیچوقتم التیام پیدا نمی کنه، مطمئنم.

به نظرم سختترین کار دنیا فکر کردن پیرامون جرم و جنایته و پیدا کردن راه حلی برای اینهاس.

اینجاهاس، توی مواقع بحرانی، که به همه چیز شک می کنم و نمی دونم تصمیم درست چیه... از یک طرف به فریادهای اون بچه ی معصوم فکر می کنم ، به پدر و مادرش که یک عمر باید بسوزن و قبلم به درد میاد... از طرف دیگه هم مجازات اعدام خودش خشونته و تا به امروز دردی رو دوا نکرده...

چه باید کرد؟؟ هنوز نمی دونیم. اما اینو خوب می دونم که باید فکر کرد و فکر کرد و فکر کرد و تحقیق کرد.