از مشقت های نشستن سر کلاس یه استاد از رده خارج

٨٠ سال رو رد کرده بود، هر دوازده جلسه در طول ترم که باهاش کلاس داشتیم، ردخور نداشت که با قصار گهربار ایشون کلاس نورانی نشه: 

"تخمه ژاپنی، تخمه ژاپنی نیست، تخمه جابانیه."

و اینگونه بود که نصف کلاس ٢٠ می شدن و نصف کلاس ١ و ٢... از نظر این بزرگوار حد وسطی وجود نداره. 

یا دانشجوی باسواد و حرف گوش کنن یا بی سواد و نادان.

کاش کمتر با این دست از موجودات در محیط آکادمی مواجه بشیم...

بازنشستگی برای همین روزاس...