اعتراف

ساخت وبلاگ

بلاخره دلو زدم به دریا...می دونم هیچ اتفاقی نیفتاده و نخواهد افتاد اما توی اینستاگرام فالووش کردم...

احساس می کنم تمام رخت و لباسهای چرک دنیارو دارن توی دلم می شورن...

احساس می کنم که چقدر با این کارم خودمو در حد یه خیابونی آوردم پایین...

چرا انقدر وحشت دارم؟ چرا می ترسم از این که اون راجب من بد فکر نکنه و فکر نکنه که دارم تورش می کنم؟؟؟

همه ی عالم و آدم می گن که برای عشق و دوست داشتن باید نثار کنی و یه جاهای رشادت به خرج بدی...می دونم همه ی اینارو اما حقیقتا عاجزم...

یاد یکی از دوستام افتادم...که گفت من یکسال نخ که چه عرض کنم طناب دادم بهش بازم به من پا نداد! گاهی با خودم فکر می کنم که اگه یه سر سوزن برون گرایی دوستم رو داشتم الان این همه فشار روانی رو متحمل نمی شدم...

اگه فالوو ریکوئست منو رد که می فهمم که باید خط بطلان بکشم رو همه چیز، حتی تصور داشتنش چه برسه به خودِ داشتنش...

در عوض شاید از این جهت بهتر باشه که تکلیفم با خودم معلوم می شه و دیگه مثل یه آدم یخ زده نیستم...

فردا یا پس فردا معلوم می شه...یا شایدم همین امشب...که می تونم بهش فکر کنم هنوز یا نه...



چند ساعتی گذشت......
ما را در سایت چند ساعتی گذشت... دنبال می کنید

برچسب : اعترافات,اعتراف,اعترافات ذهن خطرناک من,اعترافات القديس اغسطينوس,اعترافات ژان ژاک روسو,اعترافات ليلية,اعترافات جعفر شفیع زاده,اعترافات قاتل اقتصادي,اعترافات شخصية,اعترافات بنات, نویسنده : athe-statue19 بازدید : 110 تاريخ : جمعه 30 مهر 1395 ساعت: 23:50