کسی رو زیاده از حد بزرگ نکنید...

هفته ی اول بعد از عیده...هوا ابریه و نشستم دارم چیزایی رو که این مدت بر من گذشته رو مرور می کنم. سعی می کنم به یه نتیجه ی خاصی برسم، ولی حقیقتاً هرچی بیشتر فکرشو می کنم بیشتر توی ابهام و سرگردانی فرو می رم... اصلا شاید قرار هم نیست که به اون معنا چیزی رو بفهمم در رابطه با اتفاقاتی که اخیراً افتاده...

همیشه بلاخره یه مقصری پیدا می شه که مصیبت ها و اختشاشات فکریمون رو گردنش بندازیم.

امیر هیچ آش دهن سوزی نیست...و مقصر خودم بودم یک زمانی، اون خودِ قبلیم، که اونو توی ذهنم بزرگش کردم. بی جهت بار احساسی سوار این آدم ناشناس کردم.

قضاوتش نمی کنم، چون گاهی زندگی سیلی های محکمی به ما می زنه و در قبال استدلال هایی که فکر می کنیم دیگه مو لای درزش نمی ره بیلاخ بزرگی نثارمون می کنه... به من چه که به چی فکر می کنه و چجوری زندگی می کنه و چجوری زندگی خواهد کرد... اما یک چیزو به قطع یقین می دونم و اون اینه که خیلی جاها ضرر کرده و داره ضرر می کنه، و ممکنه که گاهی احساس کنه که خیلی زرنگه و برد کرده، ولی این به هیچ وجه زرنگی نیست.

بگذریم، از قضاوت های خودمم داره حالم بهم می خوره. فقط دلم می خواد این روندی که الان دارم طی می کنم برای همیشه تغییر کنه.

شک ندارم که جامعه ی ما افسرده س و خدا وکیلی این همه خستگی و ناراحتی و حال عن و گهی جداً همش به خودمون برنمی گرده.

هرچیزیو می خوام غیر این چیزی که الان هست...غیر این چیزی که دارم زندگیش می کنم...

پ.ن: سه چهارم آدما پِرتن